Hoe ik tot Een cursus in wonderen kwam
Lieve mensen,
Een gelukkig en vredevol 2025 wens ik iedereen. En nee, dat is geen illusie.
De dagelijkse oorlogsbeelden, en de ellende in ons persoonlijk leven, dat is de illusie.
Tevens wens ik iedereen die met Een cursus in wonderen bekend is, de wil toe, hem nooit los te laten. Wat hij voor mij deed is kostbaarder dan eender wat ik voordien in mijn leven bereikte. Ik besef nu, dat ik daarvoor in dit leven en deze wereld ben gekomen
Daarom wil ik jullie vertellen hoe ik tot Een cursus in wonderen kwam:
Ik ben een heel grote dierenvriend. Kort voor het jaar 2000 maakte ons land een voedselcrisis mee in de vleesindustrie. De dioxinecrisis. Massaal moesten kippen, varkens vernietigd worden, en werden o.a. schapen van heel ver ons land binnen gereden, snakkend naar adem, halfdood…of dood. Wat me vooral trof was dat iedereen vooral bezorgd was over de kwaliteit van ons vlees. Ik was er kapot van.
In zo’n wereld wou ik niet meer leven. Ik heb me toen op bed gelegd en heb tranen gehuild.
Ik had van jongsaf de gewoonte om me tot Jezus te richten als ik wou bidden. Heel emotioneel, woedend vroeg ik hem; “Waarom laat God dit toe?” En waarom staat in uw Nieuw Testament (dat ik heel goed kende) niets over dieren? En waarom vind ik in de massa spirituele boeken die ik gelezen had nooit iets over dieren? En trouwens, die spirituele boeken verslond ik wel, maakten me nieuwsgierig, maar gaven lang geen antwoord op mijn diepste vragen.
Toen vroeg ik letterlijk: “Jezus, geef me dan eens een boek dat het dichtst staat bij de volledige waarheid”
Wat volgde was een ongelooflijke ervaring van vrede. Een verzekering. Een zekerheid dat het me allemaal duidelijk zou worden. Ik haaste me naar de grote Standaard boekenwinkel in Brussel en ging heel vast overtuigd van 'verhoord te zijn' en 'succes', zoeken naar “Het boek met de ultieme Waarheid”. Maar uiteindelijk was het enige dat ik interessant genoeg vond een klein dun boekje: “Luisteren naar je innerlijke stem” van Lee Coit.
Wat ontgoocheld begon ik er toch nieuwsgierig in te lezen. Dat boekje was één getuigenis van de schrijver, die Een cursus in wonderen kende en in praktijk bracht. DAT was het dus dat ik moest zien te vinden, Een cursus in wonderen.
Ik haaste me naar de bibliotheek in Brussel en vond een exemplaar van het dikke blauwe boek. Na enkele zinnen, eender waar opengeslagen, besefte ik dat DAT het was wat ik zocht. Ik was meteen verkocht omdat ik onmiddellijk zeker was dat Jezus werkelijk de auteur van dat boek was, en dat hij mijn emotionele roep had beantwoord. Thuis stonden de valiezen klaar om naar Turkije op vakantie te vertrekken met ons gezin. Ik toonde het boek aan mijn man: Hij vond het maar niets. En zo’n zwaar boek gaan we nu toch niet meenemen… Ik liet het boek thuis en heb heel die geweldige vakantie nochtans de dagen afgeteld om terug rustig thuis te zijn.
Moest ik niet dat onuitsprekelijke gevoel van zekerheid gehad hebben, verhoord te zijn geweest, zou ik nooit op De Cursus gevallen zijn. En moest ik niet van kleinsaf die band met Jezus en het Nieuwe Testament gehad hebben, zou ik zeker niet geïnteresseerd geweest zijn.
Het was de absolute zekerheid dat het de woorden van Jezus waren, die maakten dat ik elk vrij moment maar één doel had: ECIW lezen en proberen toe te passen.
Wat de Cursus me na 20 jaar gebracht heeft?
- Een gevoel van vrede met alles zoals het nu tijdelijk is.
- Een niet meer “dit” of “dat” in mijn leven persé willen DOEN.
- En, een antwoord op al mijn levensvragen.
Het volstaat even “het probleem” voor te leggen aan de H. Geest in ons, ik noem Hem liever
“De Eenheidsgeest”, en het antwoord komt na enige tijd.
- ”Zie ik ooit mijn ouders en andere geliefden terug?”
- Hoe zit het met afscheid nemen van onze geliefden op aarde als ons uur gekomen is?
- Wat moet ik mij voorstellen bij die Eenheid, die onze Werkelijkheid is? Zijn wij zoiets als
klonen? Is dat niet saai?
- En: Wat zeg ik aan mijn kleinkinderen die me vragen of ik geloof, en of ik binnen kort dood
ga :-)
- En wat met de uitspraak van de Cursus, dat MIJN bevrijding iedereen bevrijd?
De antwoorden komen.
Een Cursus in wonderen was het boek dat ik nodig had in dit leven, alvast het laatste leven dat ik begon met de keuze voor en het geloof in afscheiding.
Zien wij in “de Hemel”ooit onze ouders, onze geliefden terug?
Dit is een vraag die ik jaren geleden stelde na een zeer boeiende voordracht van een spreker op een zondagnamiddag bij ECIW-Vlaanderen. De spreker wist niet onmiddellijk een ja of nee hierop te antwoorden en zei “Dat denk ik niet”.
Ik denk dat zolang we in afscheiding geloven we hen door projectie zullen weerzien als we dat wensen. De vraag is: Hoe willen we hen terug zien? Zeker niet als baby, of als kleuter. Zo hebben wij hen immers nooit gekend.
De Hemel is echter een denkstaat waar wij terug aanvaarden dat we zijn zoals God, en zoals God ons geschapen heeft. Daar is geen geloof in afscheiding. God geeft alles aan allen. Iedereen is alles en heeft alles. Niets of niemand is beperkt door een vorm of een lichaam. Iedereen is een volmaakt hologram van het geheel. Toch kan iedereen verschijnen in een vorm, als dit ergens nuttig zou voor zijn, zonder zich ermee te identificeren. In de Hemel zullen we zien dat alles en iedereen waar we van gehouden hebben daar is. Degenen die ons leken voor te gaan, en degenen die we leken achter te laten.
Waarom is “Mijn Bevrijding” de Bevrijding van heel de wereld, heel het stoffelijk universum?
Mijn Bevrijding is de switch van “het denksysteem van het ego” naar het denksysteem van de H.Geest. Hier is alles bevrijd. Het is mijn geloof in iets anders, in afscheiding, dat lijkt dat ik een gevangene ben van de wereld waarin ik lijk te leven.
Het is een virtuele wereld waarin we robotten zijn, geprogrammeerd door het denksysteem van het ego. Draai de knop om in je denkgeest, en vergeef alles wat uit afscheiding en angst voortkomt.
Bernadette Broos