Ik was toe aan een wonder. Als niets meer helpt en je voor de zoveelste keer

in een diepe put valt, een koud deken over je schouders voelt neerdalen en je

met een doffe blik naar buiten staart.

‘Is dit het nu,’ vroeg ik me af. Ik was 38 en had voor de tweede keer een existentiële depressie. Deze keer werd het mooi ‘surménage’ genoemd. Ik was overspannen. Alweer. Ik zat gevangen in een draaikolk van sombere gedachten en voelde me terneergeslagen door het leven. 
Wie was ik? Ik had het gevoel dat ik alles bereikt had wat ik wou maar me toch niet gelukkig voelde.

Als dit het was, wat had het leven dan voor zin?

Misschien had ik geen zin meer in het constante ‘moeten’. Misschien was ik het beu om steeds in angst te leven. Ik had geen hoop meer op een betere wereld. Wat ik wel zeker wist, is dat ik de 2e helft van mijn leven anders wou ervaren. Hoe, dat wist ik niet. Maar ik was vastbesloten om niet meer in mijn zelfgecreëerde mentale gevangenis te leven. Er moest een ander leven bestaan.

Soms zag ik het bij andere mensen. Die anderen waren gelukkig. Die dachten niet zoveel na. Ik daarentegen, was een rasechte piekeraar. Ik ben jaren kwijt aan het afspelen van oude grammofoonplaten in mijn hoofd. Altijd dezelfde nummers vol zelfhaat, verwijten en vooral, onbegrip voor de wereld waarin we leven. Ik was een gevoelige ziel, zoveel is zeker.

Als je continu dezelfde nummers afspeelt, wordt het leven ook steeds zwaarder. In plaats van los te laten, stapel je alles op. Tot de last op je schouders op een dag veel te groot wordt en je bezwijkt onder de druk.

En dat was nodig. Zeer nodig. Elke crisis nodigt je uit. Ook al had ik er vele nodig, op een dag beslis je dat het anders moet en ben je bereid om het even wat uit te proberen.

Tijdens mijn burn-out begon ik me te verdiepen in spirituele boeken en zo stuitte ik op het blauwe boek: ‘Een Cursus In Wonderen’. Ik startte met het e-book op mijn tablet. Wat me zo aantrok in het werkboek was dat je elke dag een les moest doen, 365 dagen lang.

Ik dacht, ik heb een intensieve training nodig, 2 weken zal niet volstaan, dus geef me gerust maar een jaar.

Niet voorbereid en niet happig op christelijke termen zoals God en de Heilige Geest (het was überhaupt een wonder dat ik bereid was om de lessen te doen. Maar zoals ik al schreef, ik was toe aan verandering en ik was bereid mijn denksysteem onder handen te nemen), begon ik aan een fantastische innerlijke reis. 

Wat daarna gebeurde, was werkelijk niet onder woorden te brengen. Ik werd wakker. Ik was nog nooit zo gelukkig geweest. En zo begon een miraculeuze reis. Een pad bezaaid met rozen, gevoelens van extase, geluk, verwondering en veiligheid. 

Ik voelde liefde in mijn hart, voor mezelf voor anderen. Ik kreeg terug vertrouwen in het leven. Ervaringen stapelden zich op. Het ging in razendsnel tempo. Ik startte met mediteren. Nog meer diepgaande transformerende ervaringen. Ik bloeide helemaal open. Ik maakte connectie met mijn innerlijke gids. Dat was een ongelooflijk prachtige en vervullende ervaring. Zeker, ik had mijn innerlijke gids in het verleden gehoord, maar o zo weinig. Mijn hoofd was steeds gevuld met angstgedachten en dus werd mijn innerlijke stem de mond gesnoerd.

Heel langzaam aan begon ik te vertrouwen op die wijze innerlijke stem. Ik stond perplex. Ik wist niet dat ik continu toegang had tot inspiratie? Ik was niet langer alleen, voelde me niet meer eenzaam en als ik raad nodig had, dan vroeg ik gewoon om hulp.

Het werd een noodzaak om elke dag te communiceren met de Bron. Ik zorgde dat ik beter voor mezelf zorgde en welzijn kwam op de eerste plaats.  ’s Avonds creëerde ik mijn eigen ritueel, ik ging vroeg naar bed zodat ik in alle rust en stilte tijd had.

Als ik op reis ging of vergat te mediteren ging het steevast mis. Ik verloor het contact met mijn Zelf.

Na 3.5 jaar bezig te zijn met het gedachtegoed van de Cursus, is mijn leven compleet veranderd. Ik doe dingen die ik vroeger nooit gedurfd had. En dat allemaal omdat ik vertrouwen heb. Ik identificeer me niet langer met mijn lichaam maar ik herinner me nu dat ik onsterfelijk ben.

Ik kan nog huilen omdat ik zo dankbaar ben dat het boek in mijn leven kwam. De volgende stap op mijn pad is het gedachtegoed nog meer te verspreiden op een eigentijdse manier.

Wie had dit ooit gedacht, dat ik dit zou schrijven? Ik zeker niet. Maar ik ontkom niet meer aan de ‘Roep’, zoals jij, nu, die dit stukje leest.

Dit is een wonder.

Blessings

Caroline Golkonda